Η Αδριανούπολη επειδή βρίσκεται δίπλα σε τρία ποτάμια (Έβρος, Τούντζας και Άρδας) γνώρισε συχνές και μεγάλες πλημμύρες.
Συγκεκριμένα το 1858 όταν οι πληγέντες ονόμασαν την πλημμύρα «το μεγάλο νερό». Τότε τα νερά του Τούντζα έφθασαν στο προαύλιο του ναού της Ζωοδόχου Πηγής στο Γιλδιρίμ.
Αξιόλογες πλημμύρες έγιναν και στα χρόνια 1861, 1867, 1894.
Το 1897 η πλημμύρα του Τούνζα προξένησε πολλές ζημιές στα τσιφλίκια της οικογένειας Αλτιναλμάζη και του Μιλτιάδη Εφέντη.
Όμως οι κάτοικοι τις Αδριανούπολης υπέφεραν κι από επιδημικές λοιμώδεις αρρώστιες που ήταν: οι εντερικές λοιμώξεις, ο τύφος, η χολέρα και η γρίπη.
Οι δύο πρώτες προερχόταν από το νερό των ποταμών που χρησιμοποιούνταν σε διάφορες χρήσεις κι ως πόσιμο ακόμη, αν και αρχές του 20ου αι. νερουλάδες διέτρεχαν τους δρόμους του Κάστρου και των άλλων περιοχών μεταφέροντες νερό από τις πηγές της περιοχής (Ντεμερντές και Σινεκλί).
Η χολέρα εμφανίστηκε σε Βουλγάρους αιχμαλώτους του Βαλκανικού πολέμου του 1912-1913 που διαβιούσαν, κάτω από άθλιες συνθήκες σε στρατόπεδα μέσα στη νησίδα Σαράι (του ποταμού Έβρου). Όμως το κράτος αντέδρασε άμεσα και η αρρώστια δεν μεταδόθηκε στους κατοίκους της πόλης.
Τέλος η ασιατική γρίπη του 1919 έπληξε όλη την Ευρώπη και μαζί και την Αδριανούπολη. Οι περισσότερες οικογένειες είχαν έναν ή περισσότερους αρρώστους, ενώ υπήρξαν και απώλειες.
Γ.Ρ
